تهرانگردی

در انتهای خیابان جمالزاده تهران که این روزها پر از هیاهوی ماشین ها و رفت و آمد است، تابلوی کوچکی وجود دارد که شما را به سوی خانه مهمی در تاریخ معاصر ایران راهنمایی می کند؛ خانه ای که دکتر علی شریعتی در سال های پایانی عمر، اندکی پیش از آخرین زندان و چند سال

حسین لرزاده معمار و هنرمند مشهور ایرانی از جمله آخرین نسل استادکاران چیره دست و هنرمند بود که ضمن آشنایی با فنون و اجزای گوناگون هنرهای سنتی معماری اسلامی و ایرانی به خلق آثاری ماندگار در دوران جدید ایران پرداخت. او در آستانه انقلاب مشروطیت تهران و در خانواده ای معمار در سال ۱۲۸۵ هجری

باغ نگارستان بین سال‌های ۱۲۲۸-۱۲۲۲ هـ .ق به فرمان فتحعلی‌شاه قاجار، با هدف ایجاد یک مرکز ییلاقی ـ حکومتی در خارج از دارالخلافه تهران ساخته شد. به دلیل وجود نقاشی‌ها و نگاره‌های متعددی از فتحعلی‌شاه و درباریان او در ساختمان‌های مختلف، این باغ به نگارستان شهرت یافت. این قصر باغ در روزگار اولیه خود دارای

موزه زمان (خانه حسین خداداد) یکی از خانه‌های تاریخی تهران است که بنایی پهلوی با بنیادی قاجاری است. موزه‌ی ساعت یا تماشاگه زمان در خرداد ۱۳۷۸ در عمارتی دو طبقه تاسیس شد. طبق اسناد موجود، باغ فعلی موزه که تا پیش از این در دست وراث عبدالله خان منصور بوده است، در سال ۱۳۴۶ توسط

باغ و عمارت عین‎الدوله از بناهای تاریخی و یکی از آثار ملی ارزشمند ایران است که در دوره قاجاریه احداث گردید. ‌این باغ-عمارت، محل اقامت ییلاقی «عین‌الدوله» وزیر سه دورۀ حساس تاریخی در دوران قاجار بوده است و تقریباً همزمان با تغییر حکومت از قاجار به پهلوی به محل سکونت دائم خانواده‌ هروی «بصیرالدوله» تبدیل

خانه مینایی با ۴۸۰ متر مربع یکی از بناهای تاریخی در محدوده جنوبی شهر تهران است که در فهرست آثار ملی ایران به ثبت رسید. خانه مینایی روزگاری جزو املاک منیریه زن کامران میرزا نایب السلطنه پسر سوم ناصرالدین شاه بود. پس از فوت کامران میرزا، زمین‌های این محله به عبدالحسین میرزا فرمانفرما نوه سردارعباس